Vandaag gaf ik een lezing aan twaalf bankdirecteuren. Tot mijn verrassing hadden ze mijn boek de Talentmanager twee jaar geleden gelezen. Wat hadden ze onthouden?

Karel noemde de anekdote waarin ik vertel over mijn dochter Pleun die als hobby hockey had – en daar nooit voor wilde trainen – en als passie paarden – waar ze ongevraagd drie keer per week meer dan een half uur voor fietste.

Dit was de aanleiding voor een levendig gesprek over hoe iemands talent privé te zien is. Sterker nog, dat in die veilige, vrije omgeving het soms duidelijker zichtbaar is dan in het werk. Immers, daar is het soms vol met sociale druk en prestatiedruk die niet het beste in iemand naar boven brengt. Deze directieleden raakten opgetogen over de nieuwe ingang die hen dit bood voor talentgesprekken met hun managers.

Want ik vertelde hoe ik via de paardenpassie Pleun had geholpen haar talent te benoemen.

Papa: ‘Waarom vind je paarden zo leuk?’
Pleun: ‘Nou niet allemaal, vooral de moeilijke paarden’
Papa: ‘Oh, dus niet per sé springen, galopperen of dressuur? Wat doe je dan met ze?’
Pleun: ‘Ik probeer ze te begrijpen en kan ze een beetje verder helpen.’

Het talent van Pleun bleek ‘Verder helpen’. Opeens zagen we samen hoe zij ook mensen intuïtief begrijpt, hoe ze geduld met moeilijke typetjes kan hebben, hoe overtuigend ze kan zijn, hoe ze plannetjes uitstippelt. Hoe ze ook hen verder helpt!

Talent is ruimer dan je werk, of zelfs ruimer dan wat een ander mens er aan heeft. Je talent is voor de hele wereld.