Ik stond met mijn schoonzoon in de hal van het gemeentehuis. Hij wees mij op een portrettengalerij. Een foto was apart geplaatst met de titel ‘talent van het jaar’. Spontaan sprak mijn schoonzoon zijn verbazing uit. Is deze persoon dan volgend jaar geen talent meer? En zijn de anderen dan geen talenten? Komt er dan volgend jaar een ander talent van het jaar? Ik moest meteen glimlachen. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik begrijp namelijk wel de bedoeling van dergelijke compliment instrumenten. Het is leuk voor een medewerker om in het zonnetje gezet te worden. Echter de aanduiding talent zou hiervoor juist niet gebruikt moeten worden.
Ik zie een team van 15 mensen als een verzameling van 15 talenten. Allemaal even bijzonder in hun hoogst eigen talent. Niemand heeft een talent dat beter is dan dat van de ander. Die boodschap roept zijn tegendeel op. De ‘verliezers’ van deze uitverkiezing lopen de kans zich minder te gaan voelen. Terwijl het tegendeel aan de orde is. Ieder is in zijn of haar talent uniek. Dus je zou ook kunnen zeggen dat elk teamlid beter is dan alle anderen. Gewoon omdat diegene ergens van nature extra bekwaam in is.
Mij valt op dat in bestaande teams een zekere schroom heerst als het over talent gaat. Als ik een talentbenoeming doe met een team kom ik allerlei afwimpelingen tegen. De eigenaren maken er grapjes over, vinden hun talent niets bijzonders, vinden andere beter of verschuilen zich in ‘weet ik niet’. Bijna niemand durft te gaan staan en uit volle overtuiging te zeggen: mijn talent is ….. Of: ik ben een …….. Die volle overtuiging heeft niets te maken met stoer doen, jezelf beter vinden dan anderen, of welke variant van ego dan ook. Het gaat om jezelf kennen. Om weten dat jij net als ieder ander mens van nature ergens goed in bent. Teams zouden tuk moeten zijn op het boven tafel halen van alle verzamelde talenten. Zonder uitzondering. Opdat er in de gang een portrettengalerij komt te hangen met de titel: dit zijn onze talenten.
