Gisteren sprak ik een man die in een lichte vorm van paniek verkeerde. Voor 1 maart moest hij intern solliciteren. En hij raakte verstrikt in het keuze moeras dat zich in zijn hoofd had ontwikkeld.
Wat was het geval? Hij werkt bij een grote internationaal georiënteerde organisatie. Daar was het idee opgevat om een enorme carrousel te organiseren. Iedereen moest opnieuw solliciteren. Vanuit het motief om te voorkomen dat de professionals vastgebakken zouden raken in routines en vaste denkpatronen. Een goede reden in mijn ogen. Of het middel van de alomvattende carrousel dan de beste remedie is betwijfel ik. Maar goed, zo was het nu eenmaal.
Ruim een jaar geleden had ik een talent gesprek met de man die nu belde. Hij zocht een wat diepere drijfveer voor zijn werk, dan de competenties die als referentiebeeld gebruikt werden. Het werd een boeiend en zelfs enerverend gesprek. Wat zoek ik in dit werk? Wat beweegt mij? Waar gaat het mij om? Via een concrete casus viel ineens zijn talentwoord: ethisch goed. Daar ging hij voor.
Toen de lijst met banen uit de carrousel was binnengekomen, had hij meteen intuïtief vier voorkeuren eruit gevist. En hij beschreef heel mooi hoe belangrijk dat was. Want na een kwartiertje begon zijn verstand mee te praten. Maar gelukkig had hij zijn kruisjes al gezet. Echter in de twee maanden daarna ging hij enorm piekeren over de vier opties. Steeds meer denken, afwegen, adviezen inwinnen. En nu de deadline naderde zag hij door de bomen het bos niet meer. Zijn vraag was of ik hem kon helpen zijn talent operationeler te maken. Dan zou het kiezen makkelijker worden.
Daar zag ik geen heil in. Vanuit een horizontale invalshoek oogt zijn talent wellicht breed en algemeen. In mijn ogen moeten wij ons talent echter verticaal zien. En geeft het een bijna onzegbare diepte weer in wat ons innerlijk beweegt. Daarom besloot ik zijn talent als spiegel te gebruiken. Hij moest op vier verschillende papiertjes de vier optiebanen noteren. Toen even de ogen sluiten en contact maken met zijn talentwoord. Na een minuut de ogen weer openen en naar de papiertjes kijken. Vanuit de vraag: welke baan is de beste voor mij. Hij wist het meteen. Papiertje omgekeerd en gezocht naar nummer twee. Was ook meteen duidelijk. Toen hebben we de twee andere als nummer drie geoormerkt.
Hierna hoefde ik met hem alleen nog even te kijken naar het type sollicitatie insteek dat hem zou helpen. Want hij kon meevoelen dat het zou gaan om de energie van zijn bewogenheid voor deze ene baan. En niet om het braaf afvinken van de competenties. Hij was door ons gesprek geladen met een oprechte hartstocht voor deze nieuwe baan. En ik weet bijna zeker dat hij hem ook gaat krijgen.
