Recent had ik het beeld van een schemerachtige ruimte waarin wij zelf het licht aansteken. Met als gevolg dat alles in die ruimte zichtbaar werd. En alles beschenen werd door eenzelfde warm licht. Dit beeld had een concrete aanleiding. Ik kreeg ‘s ochtends om 9 uur een telefoontje van een vriendin. Zij kon niet naar onze afspraak komen, want ze had net gehoord dat haar man corona had, met als gevolg dat ze 10 dagen in thuisquarantaine moest. Dat was voor haar een onverwachte en vervelende schok. Alle afspraken uit het werk en de privéwereld moesten zo snel mogelijk worden afgezegd. Deze 10 dagen dreigden tot een gedwongen wachtkamer te worden. In een soort mineurstemming wachten tot het voorbij is en het leven weer kan beginnen. Ik heb haar toen de tip gegeven om deze periode te zien als een kans. Om van de wachtruimte een leerruimte te maken. Wat zou zij in deze bijzondere omstandigheid het liefste willen leren? Het antwoord was: nabijheid. Zo een leerthema verandert alles. Het thema is als een lichtje dat alle gebeurtenissen tot een leermoment maakt. In haar geval gaf het de kans om de relatie met haar man een oplichtende stimulans te geven. 

Ik pleit ervoor om bijzondere perioden in ons leven te benutten als een weldadige kans. De weldaad zit in twee dingen. Ten eerste in de beginvraag: in welke kwaliteit wil ik deze periode doormaken? Je eigen antwoord op deze vraag is al oplichtend. Zeker als je zo spontaan mogelijk de vraag stelt en je allereerste antwoord aanneemt. Dan krijgen we niet de kans om ingewikkeld te gaan nadenken, maar om een oprechte roep vanuit onze ziel te horen. De periode die zich voordoet is te zien als een ruimte. En je oprechte leerthema is het licht dat in deze ruimte schijnt. Ten tweede ontstaat nu de weldaad van het waarnemen. Je kunt de dagdagelijkse gebeurtenissen gaan zien in het licht van je thema. Ongeacht de aard van je waarneming. In het voorbeeld kon mijn vriendin zowel gebeurtenissen zien die de nabijheid met haar man groter maakten als kleiner maakten. Beide waarnemingen zijn even waardevol. Ze maken je bewuster van nabijheid. En per saldo is het een zekerheid dat hun nabijheid na afloop gegroeid zal zijn. Ik denk dat in dit geval het beleven van zo een belichte ruimte minstens zoveel oplevert als een intensieve therapie.

Een variant op dit onderwerp is nog dat je soms ook zelf een ruimte kunt maken. Als voorbeeld noem ik een recent gesprek met een goede vriend. Hij had het advies gekregen om zijn slaapmedicijn te gaan halveren om zo verslaving te voorkomen. Dat leek hem wel verstandig maar boezemde ook angst in. Van kinds af aan was hij een slechte slaper. En hij vreesde een herhaling van een spookachtig patroon van slapeloosheid. Dat kon ik prima begrijpen. Ik kreeg in ons gesprek meteen de ingeving: zet het halveren in de tijd. Maak er een periode van. En geef die periode een oplichtend thema. Wat zou dat zijn in jouw geval? Waarop hij de kwaliteit vertrouwen noemde. Op deze manier komt er een heel ander proces op gang. In plaats van iedere dag in een slaapstress te zitten kan hij nu 3 weken gaan waarnemen in termen van vertrouwen. Is mijn vertrouwen nu groot of klein? Allebei even waardevol. Want op het einde van de afgesproken periode zal de optelsom van alle momenten dat er wel vertrouwen was het halveren tot een nieuw evenwicht hebben gebracht.

Ik pleit ervoor om speels te gaan oefenen met het aansteken van je licht. Door allerlei bijzondere perioden die zich in je leven voordoen te voorzien van een innerlijk leerthema. En door soms spannende zaken in een zelfgekozen periode te plaatsen. En daarin dan je licht aan te steken.