Een vriend van mij werkt in de Noordse maritieme industrie. Kort geleden is hij teamleider geworden van een groep consultants die projecten uitvoeren bij grote rederijen. Zijn groep bestaat vooral uit ‘techno nerds’, academische ingenieurs die alles weten van de complexe krachten van wind en water, waaraan schepen onderhevig zijn.

Gewoontegetrouw hield mijn vriend met zijn nieuwe team een talentsessie. Een van de jonge mannen kreeg maar niet de vinger op zijn talent. In het zoeken vroeg mijn vriend op een gegeven moment waar zijn teamlid geïnspireerd van raakte. Daarop begon de man te vertellen. Hij bloeide op wanneer de moeilijkheden zich opstapelden. “When the shit hits the fan” zei hij in het vuur van zijn betoog. Deze uitdrukking raakte mijn vriend die intussen enigszins wanhopig was in zijn pogingen het juiste talent bloot leggen. En hij floepte er spontaan uit: wat dacht je van ‘shitfixer’ ? De jonge ingenieur viel stil, alle competentiedenken viel weg in zijn hoofd, hij ademde uit en keek zijn teamleider aan met ogen vol verbazing en herkenning. Dat is het, zei hij, dat ben ik.