Ik sprak recent een man van ongeveer 40 jaar. Hij was bedrijfsleider geweest in een restaurant. Door zijn verhuizing naar de andere kant van het land was deze baan voor hem opgehouden. Hij kwam praten, omdat hij geen idee had wat hij zou willen. De personele kant van zijn bedrijfsleiderschap was hem slecht bevallen. En tot twee keer toe had hij het niet aangedurfd zijn droombaan te beginnen: een eigen lunchcafé. Hij was teleurgesteld in zichzelf en had een somber toekomstperspectief opgebouwd.

In ons gesprek bleek, dat zijn ouders een bakkerij hadden met een tearoom. Daar had hij warme herinneringen aan. En bij doorvragen bleek dat hij het vloerwerk in het restaurant best wel aardig vond. Ik zat zo te luisteren en riep midden in zijn verhaal spontaan: ben jij een horecaman? Hij viel stil. Zijn ogen gingen glimmen en na een minuut zei hij uit de grond van zijn hart: ja. Deze erkenning van hemzelf veranderde alles. Het leek wel of in zijn diepste binnenwereld een bron was gaan stromen. Wij konden toen heel snel een nieuw perspectief maken. Zijn horecaman zou de nieuwe woonplaats gaan verkennen op zoek naar werk. In het volste vertrouwen dat hij dat ook zou vinden. En zijn droom van het eigen lunchcafe kon rustig even wachten, tot hij en de tijd zover zouden zijn.