Half oktober is ons ‘Handboek voor Tijd’ verschenen. Een coproductie van Kees Gabriëls, Caroline van der Post en mij. De voorgeschiedenis is een interessante illustratie van ons onderwerp Tijd. Ongeveer drie jaar geleden hadden wij de startmeeting over dit tweede boekje in de beoogde reeks. In die meeting hadden we gebrainstormd en een aantal brokstukken verdeeld over de auteurs Kees en Jan. Het schrijven hadden we niet in de tijd gezet! Want wij vonden dat het vooral leuk werk moest blijven. En dat wij beiden zouden schrijven wanneer we zin hadden.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik zelf had een keer of drie tegen mezelf gezegd dat ik zin had. En mezelf toegestaan zonder enige belemmering te schrijven. Kees had in één ‘zinblok’ zijn aandeel geschreven. Na anderhalf jaar waren we zover. En werden de schrijfsels bij elkaar gevoegd. Het leek helemaal nergens op. Mijn stukken waren veel te lang en te moeilijk. Kees zijn stukjes waren een verzameling losse fragmenten. We hadden weliswaar vrijheid blijheid gedaan, maar het resultaat was onbruikbaar.

Toen volgde een gesprek over verbetering van het materiaal. Al pratende zakte bij ieder van ons drieën de inspiratie zienderogen. De verbeteringen zouden het geheel nog rommeliger en onsamenhangender maken. Wij hadden er eigenlijk geen zin meer in.

In dit crisismoment ontstond last minute een doorbraak. Wij besloten het materiaal rigoureus weg te gooien. En we besloten het hele proces hard in de tijd te zetten: vier maanden schrijven en twee maanden productie. Voor het schrijven kozen we een simpele tweedeling: Kees de toepassingen en ik de visie. Vervolgens liep het als een trein. Het schrijven werd nu pas echt leuk. Alsof de beperkte tijd een soort golfslag had gecreëerd waarop wij beiden konden surfen. Ook de productie werd een relaxed en toch gefocust feestje.

Onze eigen les toegepast op onszelf.