Deze week sprak ik een man die stressvolle tijden meemaakt. Er was alle reden om boos en verdrietig te zijn. En dat was hij ook. Hij verfoeide zichzelf erom en wilde van zijn eigen ‘emotionele gedoe’ af. Dat gaat natuurlijk niet zomaar. Als je geraakt wordt, kun je niet eenvoudigweg uitzetten wat dat in je oproept. Zo zaten we wat te praten en plots zei ik:

‘Er is niet zo snel veel te doen aan hoe je je voelt, maar je hoeft niet te doen hoe je je voelt.’

Dat was een eyeopener. Hij begreep dat hij dwars door alle gedraak heen zijn talent kon aanzetten. Wat het vraagt, is een besef moment: ‘Ik voel verdriet maar ik kan redelijk opgewekt doen. Ik voel verontwaardiging maar ik kan koel doen. Ik voel dat ik lange appjes terug wil sturen maar ik kan ook kort.’

Dit is iets anders dan wegstoppen, doen alsof het verdriet en de verontwaardiging niet bestaan. Het is juist het volledig aannemen dat je je zo voelt. Zonder jezelf te verfoeien. Dan kun je ook aannemen dat je een fantastisch talent hebt, naast je draken.

Je talent kan niet verdwijnen.