Afgelopen week ontmoette ik een vriend die ik twee jaar niet gezien had. We maakten een boswandeling om samen te genieten van de natuur en om bij te praten. Al spoedig ging het over zijn kinderen. Hij heeft er drie. En vertelde honderduit over ieder van hen. Om de beurt. Gaandeweg begon mij iets op te vallen. Zijn kinderen waren heel verschillend. Zoals alle kinderen. Hij sprak met liefde en een soort gedetailleerd begrip over die verschillen. Het ene kind speelde eindeloos met vriendjes en het andere kind was graag alleen. Hij zag het en begreep het. Het ene kind blonk uit op school, het andere kind werkte op net een zesje. Hij zag het en begreep het. Ik was onder de indruk van zijn invoelende vermogen en van zijn gebrek aan enig oordeel. En dacht bij mijzelf: jij geeft je kinderen vertrouwen in wie ze van nature zijn. En je hebt geen spoor van de zorgelijkheid, oordelen of pusherigheid waar menig ouder aan lijdt.

Toen kwamen we te spreken over zijn werk. Hij is opgeleid als boekhouder en heeft dat werk vele jaren gedaan. Met tegenzin. De wereld van cijfers en papier kon hem niet opwinden. Hij werd er eerder slordig en gedeprimeerd van. Zodanig dat hij na twee keer opnieuw beginnen besloot: nooit meer boekhouden. Maar wat dan? Hij was goed in vele dingen. Kan professioneel koken, heel bekwaam timmeren, geweldig goed gitaar spelen en zelfs prima uit de voeten op de naaimachine. Met als gevolg dat hij aan het scharrelen was geraakt tussen allerlei jobs. En zich in lichte wanhoop afvroeg wat voor hem nu het ‘je van het’ werk zou zijn.

Ik liet zijn zorgelijke klank even in mij doorwerken. En moest ineens glimlachen. Want plotseling herinnerde ik mij zijn talent. Dat had hij 15 jaar eerder eens benoemd als: vader. En ik kon hem uit de grond van mijn hart zeggen: dat is je echte werk en dat doe je prima. Hij begreep het, gelukkig maar. En we kwamen samen tot het inzicht dat voor sommige mensen het gezin hun hoofdbaan is en hun werk de bijbaan.