Recent had ik een gesprek met een vriend. Hij was als journalist ontslagen en werkte nu noodgedwongen bij een van de koffieketens. Hij was gefrustreerd. Zijn talent ‘de vrijmaker’ kon hij niet kwijt in de strak georganiseerde bedrijfsvoering. Ik begrijp dat wel. En toch is overal ruimte voor talent. Al pratend herinnerde mijn vriend zich een wonderbaarlijk voorval. Dat ging zo.

Ik weet niet of ik het verteld had, maar een tijdje terug kwam er een ietwat oudere dame bij ons. Ze had een hondje bij zich en wilde wat water voor het diertje. Aangezien er niet zomaar een bakje voor handen was, liet ik de hond uit mijn lunchtrommel drinken. Ik was het beestje wat aan het aaien en met de vrouw aan het kletsen toen ze plotseling begon te huilen. Haar man was nog niet al te lang overleden en ze wist niet waarom, maar ze moest bij mij huilen. Ze kwam nog een paar keer terug, had haar kaartje gegeven (ze wist zelf ook niet precies waarom; deed ze anders nooit) en we maakten altijd een praatje.

Zelfs nu nog krijg ik af en toe een mailtje van haar hoe het met haar gaat. Ze is decaan op een school en gaat binnenkort weer werken. Ook gaan we een keertje wandelen….. Maf he?! Maar wel heel bijzonder. Dat heb ik haar ook gezegd. Ik zei: ‘Ik weet niet waarom, maar deze ontmoeting is zo bijzonder dat we inderdaad maar een keertje gaan wandelen met de hond….”

Dit voorval illustreert voor mij dat Talent groter is dan systeem. Ook mijn vriend zag dit. In plaats van zich vol ergernis af te zetten tegen zijn werkomgeving gaat hij nu zijn energie besteden aan de klantcontacten.